Laat maar waaien

Zo, ik heb de ‘grote vakantie’ er al op zitten. Dat is het voordeel van ouder worden: je kunt lekker buiten het hoogseizoen op vakantie. Tenminste, als je vakantie vieren leuk vindt. Gelukkig vinden Suzanne en ik dat allebei. Dit jaar zijn we met de trein gegaan, lekker ontspannen naar en door de Baltische staten.

Het was al langer een wens van mij om met de trein op vakantie te gaan. Ik voel me dan meer reiziger dan vakantieganger. Je verplaatst je rustiger van de ene naar de andere bestemming en kunt daardoor meer waarnemen. Het is ook wat socialer: je komt gemakkelijker in contact met andere mensen en culturen.

Verbaasd en bewonderend hebben we gekeken naar en genoten van mooie steden als Vilnius en Riga. De impact van hun Russische verleden — en hoe dat verleden nog steeds voelbaar is — maakte veel indruk, zeker nu er dreiging aan hun grenzen is. We zagen ook de trots en de belangstelling van de inwoners voor hun geschiedenis. Heel wat schoolkinderen liepen achter juffen en meesters aan tijdens schoolreizen, om die geschiedenis én die trots mee te krijgen. Je kunt het misschien wat nationalistisch vinden, maar ik mis dat wel in ons land: dankbaarheid, trots en besef van ons verleden.

De nationale vlag wapperde dan ook overal. Gelukkig wapperde daar vaak ook de vlag van de EU: de Baltische landen willen er duidelijk graag bij horen, om afstand te nemen van Russische invloed.

Ik ben zelf ook best van het vlaggen. Als er iemand jarig is op de Ravelweg hang ik de vlag uit. Onder het motto: Vieren als er wat te vieren valt, want tegenwind komt er toch wel een keer.

Nu ben ik zelf niet zo’n verjaardagsvierder, maar dit jaar werd ik 60, en dat vond ik een mooie reden om eens flink uit te pakken. Samen met mijn gezin hebben we de feestzaal ingericht — jammer dat het geen tuinfeest kon worden vanwege het weer. Ik heb genoten van de voorbereidingen, volop van het feest, maar ook van het opruimen. We hebben gezellig en lang gefeest.

Het cadeau dat ik heb gekregen is een echte vlaggenmast. Niet zo’n ding aan de muur, maar een mast van 6,5 meter! Suzanne en de kinderen kwamen ermee aanzetten, samen met het serviceteam van de Vlaggenmast Janussen. Prachtig: vader Mathieu en zonen Thijs en Roel Henderikx hebben de vlaggenmast geplaatst. Tijdens het ritueel (voor het serviceteam) hebben we gezellig met ons gezin en de mannen Henderikx koffie met puddingbroodjes gegeten.

Ik vind het een prachtig cadeau. Het heeft iets nostalgisch, waarmee ik verschillende vlaggen kan hijsen als er iets te vieren valt of er iets te doen is in ons dorp. En is er wat minder te vieren? Dan wappert de Vlaggenmast Janussenvlag. Wie weet komt er dan nog eens iemand van de Janussen op bezoek.

Dus: vlaggen als er wat te vieren valt. Trots zijn dat je ergens bij hoort. Laat maar zien hoe de vlag erbij hangt. Het brengt verbondenheid, sfeer, trots en soms besef. O ja — binnenkort is het Kennedymars. Dat zie ik aan de vlag.

Twan van Moosdijk, getrouwd met Suzanne, vader van Rosa, Isabel en Simon en bestuurder van de dorpsraad.