Motoren en tandwielen zorgen dat het draait

Hier is ‘ie dan, de eerste column van mij in wat ooit het Maria Klokje was, daarna jarenlang Samen “t Eind, en nu voortaan: D’End Samen. Dit blad werd en wordt gemaakt door en voor Someren-Eind. Zoals al eerder aangekondigd, gaan we upgraden (oftewel vernieuwen) naar de tegenwoordige tijd.

Als je ouder wordt, heb je steeds meer op je harde schijf waarop je kunt terugblikken. En dat is mooi. Daar krijg je ook vaak de praat van: “Weet je nog… vroeger, waar het zus en zo was?” Dat is gaaf! Het levert mooie verhalen op, verdrietige verhalen, boeiende verhalen, sterke verhalen, en ga zo maar door.

Maar toch moeten we vooruit. We zetten kinderen op de wereld, en als die ouder worden, willen we weer graag opa en oma worden. Zo ploeteren we samen voort, iedereen in z’n eigen tred. Elke generatie heeft zo zijn eigen motoren om de samenleving draaiende te houden. Die motoren sturen weer tandwielen aan die in elkaar haken, om de kracht over te brengen. Krachten die weer nodig zijn om als dorp gaande te blijven en anderen weer op sleeptouw nemen om samen te leven. En leven is lachen, maar ook soms huilen. En dat is in ons Someren-Eind niet anders.

Soms denk je: het zal wel minder worden in ons dorp. En dan staat er juist op tijd een groepje op die ergens de schouders onder zet. Wat hebben we toch veel in Someren-Eind: een school, een speeltuin, een woninginrichtingszaak, een voetbalclub, een fietsenwinkel, een shop, een gemeenschapshuis, een dorpsondersteuner, een huisarts, een Griek, tegelzetters, keieleggers, een pastorie, koren en harmonie, een gilde, scouting, jeugdvakantiewerk, d’n Carnaval, de KBO, Eva, een kinderdagverblijf… Noem maar op. Excuses voor de partijen die ook graag in dit rijtje hadden gestaan, maar die ik niet op m’n netvlies had of heb.

Het mooie, fijne en bijzondere hiervan is: dat wordt veelal gaande gehouden door vrijwilligers, met uitzondering van de dokter, dorpsondersteuner en het midden- en kleinbedrijf. En die vrijwilligers zijn als het cement tussen de stenen. Het cement van de ene steen zorgt ook weer voor verbinding met de andere steen. Zo houden we elkaar allemaal vast. En met ‘vast’ bedoel ik vooral ‘vrijwillig vast’. Het mag niet knellen, maar zal zorgen voor een sociale connectie waaraan iedereen mag of kan deelnemen. (Dat is mijn ideaal.) En iedereen kan toch zichzelf zijn?

Mee met de tijd gaan zodat het voor de jongeren uit ons dorp ook leuk en interessant blijft. Als we dit goed blijven invullen, kunnen we spreken over brede welvaart. Geen echte geldzorgen hebben en daarnaast sociale rijkdom ervaren. Fijne mensen om je heen om het leven mee te delen en te vieren. Ik word blij om te lezen in de krant dat deze brede welvaart in het dorp gemakkelijker te bereiken is dan in de stad. En zeker in het Eind lukt dat. Iets moois om trots op te zijn en samen vol goede moed aan 2025 te beginnen!

Twan van Moosdijk