D’End: Samen draaiende houden!     

D’End: Samen draaiende houden!

Onlangs bezochten Suzanne en ik samen met onze neef Lennard, zijn moeder en haar vriend, het Openluchtmuseum in Arnhem. In een prachtige omgeving, met aardig goed weer, werden we meegenomen door de geschiedenis van Nederland — maar ook daarbuiten.

De opzet van het museum begon in 1912, en in 1914 opende het zijn deuren. Inmiddels beslaat het 44 hectare geschiedenis, waar jong en oud iets herkent of vermaakt wordt.
Van grote wasserijen waarin paarden letterlijk de boel draaiende hielden, tot de typische Margrietstraathuizen die in de jaren ’60 overal in Nederland werden gebouwd om de woningnood te bestrijden. En van daaruit weer naar het indrukwekkende verhaal van emigranten die na de Tweede Wereldoorlog massaal vertrokken: bijna een half miljoen mensen tussen 1945 en 1965 — op een bevolking van 10 miljoen in 1950.

Wat een gemengde populaties heeft dat wereldwijd gebracht. En dan vraag ik me af: hoe lang duurt het voordat er een écht nieuwe samenleving ontstaat, wanneer mensen met allerlei achtergronden en culturen bij elkaar komen?

Even terug naar Someren-Eind. Daar zijn we er nog steeds voor elkaar, en wordt vrijwilligerswerk nog volop en met trots gedragen. Binnenkort kunnen we weer nieuwe dorpsbewoners verwelkomen. Fase 2 van De Goede Vaart en de bouw van 21 woningen aan de Haspelstraat zorgen straks voor instroom van mensen uit het Eind, uit Someren, uit Wocom-woningen of van nog verder weg.

Het is goed om nu al na te denken over hoe we deze nieuwe bewoners op een respectvolle manier laten kennismaken met de Eindse aard. Hoe we een hand kunnen uitreiken om ze te laten aansluiten in onze gemeenschap. Dat kost tijd, maar we weten allemaal: een eerste indruk kun je maar één keer maken.

Tussen die nieuwe bewoners zitten misschien wel jeu-de-boulers, koffieschenkers, pleinmedewerkers, activiteitbegeleiders voor kleinschalig wonen, D’end Samen-rondbrengers, een prins of prinses carnaval, een elftalleider, trainer, bestuurder, shopmedewerker of -ster, of dansmarietjes. En is het niet voor deze generatie, dan voor de volgende.

Hoe mooi zou het zijn als ik over een tijdje in de shop sta, geholpen door een nieuwe bewoner, en we zeggen: “Nee, het is geen familie van Cees van de Velden, maar hij lijkt er wél veel op. Hij heeft precies dezelfde manieren — al komt-ie niet van hier.”
Of dat iemand nieuws denkt: “Ik ga eens een bakje koffie doen bij De Einder, de huiskamer van D’end,” en besluit daar zelf ook koffie te gaan schenken. En dan, terwijl diegene achter de bar staat, een blik werpt op kleinschalig wonen en denkt: “Misschien kan ik daar ook wel wat betekenen.”
Hoe houden we het vandaag draaiend, en blijft het ook morgen draaien? Met plezier en Eindse gemoedelijkheid, die best wat bijgemengd mag worden met nieuw bloed.

Twan van Moosdijk, getrouwd met Suzanne, vader van Rosa, Isabel en Simon en bestuurder van de dorpsraad.