Kermismaandag: een samenhangende, kleurrijke bende

Het gaat over dé dag, dé traditie, dé dorpshoogmis van D’end: Optrekdag op kermismaandag. En voor wie dat nog nooit heeft meegemaakt  (ja, die mensen bestaan dus echt) zeg ik maar één ding: zet het met dikke stift in je agenda, want dit is een dag die je niet wil missen.

Van oudsher begon het allemaal best bescheiden. Gilde Sint Lambertus trok er op uit om het bier van de plaatselijke kasteleins eens goed voor te proeven. Want ja, iemand moet het doen hè, vóór de rest van het volk eraan begint. Biercontrole, dat was een vak. Dat vraagt om training, toewijding, en een stevige lever. Maar wat begon als een soort keuringsdienst van brouw, groeide uit tot een van de mooiste tradities die ons dorp rijk is.

En wat gebeurt er als iets leuk is in D’end? Dan komen er natuurlijk meer mensen op af. Zo ontstond later Gilde Sint Margaretha, een ludieke afsplitsing met minstens zoveel dorst en minstens zo’n gezellige mensen. Nog later kwamen er allerlei extra schutten bij: rode schut, paarse schut, zwarte schut, het geil gilde en ga zo maar door. Het werd een bont gezelschap, een kleurrijke bende, een optocht waar zelfs de Rio de Janeiro jaloers op zou zijn.

Wat deze dag zo mooi maakt, is dat al die schutten weliswaar een eigen kleur, vlag of andere accessoires hebben, maar dat het zich toch allemaal lekker mengt. Iedereen doet mee. Jong en oud, iedereen trekt samen op. Je gaat van café naar café, pilske hier, pilske daar, onder de vrolijke, muzikale begeleiding van d’Einder Muzikanten. En alsof dat nog niet feestelijk genoeg is, mogen andere muzikanten van muziekvereniging Juliana ook met de kapel meedoen.

En dan hebben we nog een moment dat zelfs de grootste bierliefhebber even stil doet staan: de serenade op basisschool De Vonder. Terwijl de kinderen op het schoolplein vrolijk verder hinkelen, touwtje springen of TikTok-dansjes oefenen, komt daar ineens een vrolijke meute de straat in gemarcheerd om de jeugd te trakteren op een serenade. Dat is pas cultuur! En educatie, want zo leren ze meteen hoe muziek verbroedert.

Wat ook prachtig is: D’endse mensen die nu in de stad wonen, keren speciaal voor deze dag terug naar hun roots. Vergeet Amsterdam, Breda en Maastricht, D’end is op Optrekdag het ware pelgrimsoord. Je ziet ze weer binnenkomen, de bekende gezichten, de verloren zonen (en dochters), sommigen zelfs met een stads accentje, maar als ze eenmaal een paar pilskes vasthebben gehad, praten ze (bijna) weer als vanouds: ” Wa is ’t is toch schôn hè.”

En elk jaar wordt het groter, gezelliger, en beter georganiseerd, al zou je dat laatste niet zeggen als je tegen half vijf een paar schutten ziet dansen in een polonaise die behoorlijk uit de hand loopt. Maar dat is juist de charme. Optrekdag is geen strak geregisseerd festival met bandjes en muntjes en verboden zones. Nee, dit is een levend feest, van en voor de mensen. Het bloeit, het groeit, en het gaat nog jaren mee. Want er is één wetmatigheid in D’end: voor Optrekdag maak je tijd. Punt.

Dus, als je er komend jaar (weer) bij bent: veel plezier, veel gezelligheid, en laat vooral het bier van de kasteleins niet bederven. Dat zou zonde zijn.

Bedankt en tot in het café, De Einder, de speeltuin of in onze Buurtsuper!
Gegroet, Roel Henderikx