Mijmeringen aan de Maas

Ha dorpsgenoten!

Vanuit mijn geliefde geboortedorp kreeg ik de vraag of ik af en toe eens een stukske wilde schrijven om te plaatsen in D’End Samen. Kan ik daarin de typische verschillen of gelijkenissen tussen het leven hier en in D’End verwoorden? Merk meteen dat ik een moeizaam schrijver ben en weet ook al langer dat ik leen luie lezer ben. Verbeelden en aanschouwen gaat me beter af. Maar ga mijn best doen! Hieronder een eerste mijmering aan de maas.

Heb al snel de eerste overeenkomst tussen Maastricht en D’End  gevonden. De mensen zijn trots op hun afkomst en historie. Ze voelen verbondenheid  met de plek waar hun roots wortelen. Want trots zijn ze, de Maastrichtenaren, op hun mooie stad! Een stad met een rijke historie, traditie en eigenheid. En dat geldt ook voor de D’Endse mens.

Ruim 2000 jaar geleden trokken de Romeinen al de Maas over. Dat deden ze precies op de plek waar ik inmiddels al 12 jaar mijn atelierwoning heb. De stad dankt hieraan zijn naam. Een ondiep gedeelte waar je kon oversteken. De tricht. Het water van de rivier meandert onophoudelijk via Rotterdam naar de zee. En zo stroomt ook het water van de Zuid-Willemsvaart van hier naar D’End . Onderzoek leerde me dat de Zuid-Willemsvaart tot 1870 ook dienst deed voor passagiersvaart. Zou ik toch graag eens met het bootje de tocht afgelegd hebben van en naar het diepe zuiden. De enige keer dat ik met een bootje op de Zuid-Willemsvaart heb gedobberd was samen met d’Einder Muzikanten om met de stroom mee de intocht van de Sint op te fleuren. Toen nog met traditionele muziektonen en huidstinten.

Over stroming gesproken. Laat ik net mijn nieuwste serie werken gemaakt hebben onder de titel “let it flow”. De ramen staan wagenwijd open. Een vloed van mensen loopt aan de openstaande ramen voorbij. De meer geïnteresseerden steken de deurdrempel over. Regelmatig zitten er dan Brabantse dorpsgenoten bij. Kei mooi als die dan binnenlopen. Soms op afspraak maar vaak ook spontaan. Doet me altijd goed!

Hoewel ik goed met de Mestreechteneren overweg kan. (Schijnt wat moeilijk te zijn voor sommigen…) Is het toch wel heerlijk om op zijn D’Ends te kunnen buurten. Altijd lachen. Gek hoe dat werkt. Die manier van humor delen is hier onbekend. Hoewel we allen in oorsprong uit hetzelfde vonkje het levenslicht zien, heeft de grond waarop dat uiteindelijk gebeurt flinke invloed. En dat lijkt niet zomaar zo te zijn. Dat mag je niet verloochenen in mijn ogen. Het maakt ons wie we zijn en ook dat moeten we koesteren!

Vanuit Maastrichts oogpunt zijn wij als Brabanders verbonden met de Limburgers. Andersom is dat dan toch wat behoudender. Weet ik uit vroeger jaren. Harde grens. Harde taalgrens. Een echte Sjeng (3 generaties geboren binnen de oude stadsmuren) is in zijn ogen geen Limburger maar Maastrichtenaar. Die identiteit is op zich mooi. Het helpt iemand om zich veilig en verbonden te voelen in een groep. De oude stadsmuur is nog in delen zichtbaar. De stad is open. Slechts bij een enkele echte Sjeng is de poort gesloten. Het is een maskerade die me fascineert. Vooral als het masker belangrijker wordt dan de ziel die het draagt.
En dat geldt denk ik voor elke mens op aard.
Bij een bezoekje aan Maastricht staat bij mij de deur open. Welkom!

Peter Slegers